सांतु आंतोनिची जीवित्वकथा | Saantu Aantonichii Jiivitva Kathaa

सांतु आंतोनिची जीवित्यकथा च आच पक. पणे आ आ आ पा पी आक यच. “4 प आह न आकस स. पक पभ अनत मि नत अका“ अपंणपत्रिकेत, “ हा ग्रंथ एतद्देशीय पद्धतीला अनुसरून रचिल्म असून ही लेखनदैली येथीछ रहिवाशांना विशेष थावडती आहे, (“० पशा8 रा8 टाएल्डाव 8 1000 तव (शा, € 10 €8६१0 तट दूप€ 05 78६7865 02818 ४05६811), ) असे लिहिल आहे. केवळ वरि जातींच्या लोकांना संतुष्ट करण्याकरितांच युरोपियन भिशनऱ्यांना ग्रांथिक मराठी शिकावी लागली असें नव्हे; तर हिंदुधर्मांचे खंडन करण्याकरितां हिंदूंचे जुने मराठी ग्रंथ अभ्यासिण्याची त्यांना आवशयकता भासली. नव्या क्रिर्ती धमाची माहिती देण्याबरोबर जुन्या घर्माच्या चुका दाखविणें व तो कसा त्याज्य आहे, हॅही लोकांच्या गळीं उतरविणे धमोतरकायांच्या दृष्टीनें त्यांना अवद्य होतें. पहिले कार्य स्टिफन्सच्या क्रिस्तपुराणानें केलें, तर दुसरे कार्य करण्याकरितां एतियेन द ला क्रुवा नांवाच्या एका कफ्रेञ्च पाद्रीने १६२९-३५ साळी सेंट पीटरवरील पुराणग्रंथ रचून मुद्रित केला. या पाद्रीला गोव्याची कानारी (कोकणी ) बोली व ग्रांथिक मराठी अशा दोनही भाषा चांगल्या अवगत होत्या, व त्या भाषांत लिहून प्रतिद्ध केलेल्या त्याच्या ग्रंथांची फार वाखाणणी) होत आहे, अर्ल एफ. 8165 त€ 00065 याने १६२१ सालच्या फ्रेश्च भाषेत लिहिलेल्या आपल्या प्रवासवणेनांत लिहिले आहे. (“1 8४81६8 एक्ष्पओपशाशा 89005 165 वटपर 1बपट्टप€5 वेप 0935 ]8 ९8४8०, दुधा €8६ एपोट्वा्ट ९६18 11181६88६6 तुप 68६ ट०00४00€ टा€&र 00४5 18 18४6 वदृप] 1658 011६ त्र्रंटपद वुपट ल्प 11610€5 वेत छ०४5, €४६ बएबा८, फाए्ण€ एपडहिपाड प्रश्ा€5$ 2 0प0€ €ा दा ]१8घ६'९€ दूपा 507 €5ध00€15 66 ६प३. . .*” ), अर जरी असले तरी आपल्या या ग्रंथाकरितां त्यानें बोली भाषेचे माध्यम स्वीकारले नाहीं. कारण वादविवाद सुशिक्षितांशीं करावयाचा असतो. अशा लोकांची भाषा ग्रांथिकच असावयाची. म्हणून त्यानें ग्रांथिक मराठींत पंधरावीस हजार ओव्याचें हें खंडणात्मक पुराण रचिलें. अशा प्रकारच्या वादविवादांना उपयोगी पडावी म्हणून सोळाब्या-सतरान्या शतकांत रोमन लिपींत लिहिलेलीं मिशनऱ्यांच्या हातचीं मराठी ग्रंथांतील उताऱ्यांतील टांचर्णें पोतुंगालांत उपल्ध आहेत. त्यांच्या हजार दोन हजार पानांच्या मायक्रोफिल्म नकला मुंबई विद्यापीठाच्या मदतीनें पोर्चुगालमधून मीं आणविलेल्या आहेत. त्यांत कांहीं स्टिफन्स, कवा किंवा सालदाख यांच्या हातची देखील टांचर्णे असणे अशक्य नाहीं. कोणत्याही धर्मामध्ये संतांनाही फार महत्त्व असतें. देव स्वगात असतो, परंतु संत हे त्याचे भूतलावरील प्रतिनिधि असतात. शानदेव, नामदेव, एकनाथ, व त्याकाळी नुकताच सदेह वेकुंठाला गेल्याबद्दल ज्याचा गवगवा झाला असावा तो तुकाराम, हे संत त्याकाळी गोव्यांतील लोकांच्या दृष्टीपुढे असावेत. चम.कारांक्षिवाय नमस्कार नाही, अशी म्हण आहे. सर्वसाधारण जनमनावर